Nieuws 2002

Kamperveen, 1 september 2002

Vertrek vanuit Kamperveen om 15:35 lokale tijd.

  vlnr: Daniel, Peter, Angela, Hilde, Jos, Henk, Jannie.
  (Riette maakte de foto)

Breda, 2 september 2002

Zondagavond aangekomen in Breda. In deze stad hebben ze een hapje gegeten en hebben ze een hotelletje opgezocht.

Nederland, 3 september 2002

Daniel kon het niet laten om ze te bellen om te vragen waar ze zijn waren. Ze zaten ondertussen in midden frankrijk. Aldaar had Jannie te maken met motorische probleempjes. De motor wou niet meer starten omdat de accu leeg was gelopen. Een en ander was het gevolg van het aan laten van het parkeerlicht. Inmiddels is dit probleem verholpen.

Verder hebben ze voor het eerst in de tent geslapen wat goed is bevallen.

Ontvangen e-mail van Henk en Jannie:

Hallo allemaal,
Hier onze eerste mail. Het valt niet mee om een internetcafe te vinden.Het is nu 16 sept en we zijn in Castet del Piano, ongeveer 60 km onder Sienna, Italië.Vanuit België zijn we nar Frankrijk gegaan, lekker gekampeerd niets aan de hand. We zijn nog twee dagen bij Mieke en Berend geweest,die hebben een prachtig huisje in de bergen.Het weer was niet zo bijzonder 
dus verder met die zaak. Doorgereden naar Orange, gekampeerd bij een boer. De hele nacht onweer en stromende regen. En dan bedoelen we echt stromende regen. Volgende morgen nat opgepakt richting het zuiden,alsnog in de stromende regen.
We kwamen ongewild midden in het rampgebied, en moesten maken dat we weg kwamen want de dorpen liepen al onder. Terug naar de peage die inmiddels ook al was afgesloten. Het was net alsof we in een journaal uitzending zaten. Na 3 uur wachten zijn we om de slagbomen heengegaan en terug naar het noorden gereden.
Na de buien richting het zuiden, lekker aan de Cote d'Azur.
Daarna naar Italië en richting Jan en Lucy via de snelweg 
gereden,dat wil zeggen alleen maar tunnels richting Castel del Piano. Jan en Lucy waren zeer verrast, ze hadden ons niet meer verwacht. Jan heeft 2 keer lekker voor ons gekookt in hun prachtige oude boerderij.
We gaan nu naar zuid Italië en proberen alsnog een visum te krijgen voor Libië.
Heel veel groeten van Henk en Jannie.

Hallo iedereen. De oversteek gemaakt vanuit het vaste land van Italië naar Sicilië. Op dit moment zitten we in Siracusa. De motoren gisteren weggebracht naar een Yamaha dealer voor een grote beurt en twee nieuwe achterbanden.We gaan vandaag verder naar Pozzallo, vanaf hier kunnen we de oversteek maken naar Malta. Het is hier behoorlijk warm en zeker met de motor kleren aan. Een complimentje voor Henk dat hij de dealer heeft gevonden.We hebben Napels nog bezocht en ook Pompei. Erg indrukwekkend. We zijn blij 
dat we niet op 24 augustus 79 jaar voor Christus op vakantie in Pompei waren. Verder alles rustig,veel gekampeerd.

Wederom heel veel groeten en tot mails.

Malta, 30 september 2002

Nog even een snel berichtje. Wij moeten toch wachten, gelukkig hebben we geen haast. Maar wachten moeten we nog leren. Het verhaal Libië gaat niet door. Dit is te moeilijk, de mensen zijn zo vaag op de ambassade, we moeten een 
uitnodiging hebben en die hebben we niet. We willen niet eens meer naar Libië. Waarschijnlijk kunnen we woensdag met het vliegtuig naar Cairo. Onze motoren schepen we in, hier zijn we nu mee bezig.

Vooreerst maar weer de groeten, Henk en Jannie.

Egypte, 12 oktober 2002.

Vandaag naar het havenkantoor geweest om te zien als de motoren al aangekomen waren maar helaas weer een illusie armer de boot was nog op zee. misschien zondag dan gaan we weer kamperen volgens de lonely planet zijn er wel een aantal campings in Egypte. verder alles ok.

 groetjes van de wereldreizigers

Er wordt hier een bibliotheek geopend waar heel veel wereldleiders bij zullen zijn. Straten zien nu al zwart van de politie en de straat wordt 3 x per dag geveegd en schoon gespoten.

Egypte,  24 oktober 2002.

Vandaag zijn we voor de zoveelste keer bij de douane geweest. Het ziet er naar uit dat we morgen alles geregeld hebben. De motoren zijn vandaag wel al uit de container gekomen en staan nu buiten de douane. Nu onze bagage nog. Het schijnt dat ze hier maar een ding per dag kunnen doen. Bij elke afdeling moet iedereen weer (smeergeld) hebben anders duurt het nog langer. We hebben een bedrijf in handen genomen die dit voor ons regelt want er is geen doorkomen aan zo. Het einde is in zicht. We zijn hier nu al 14 dagen in hetzelfde hotel. Ze raken al ons gehecht en noemen ons al bij naam. Wel gezellig. Als ik op het strand ben dan is hier ook altijd een jongen van het hotel voor de thee en koffie. Als hij even weg moet. Dan roept hij Jannie ik ben zo terug hoor.  
Het gaat verder goed met ons alleen het wachten worden we een beetje beu maar dit hoort er ook bij. 

 groetjes van de wereldreizigers

Egypte, 27 oktober 2002.

Egypte,  1 november 2002.

Egypte,  1 november 2002.

Sudan, 20 november 2002.

Sudan,  25 november 2002.

Ethiopië,  5 december 2002.

Henk en Jannie hebben gebeld en zijn nu in Ethiopië. De mensen zijn daar erg arm, honger hebben ze nog niet gezien.
Maar de mensen zijn erg vriendelijk en gastvrij. Hele dorpen lopen uit uit om ze te begroeten (bekijken). Bij de kinderen is hun klapstoeltje erg in trek, om de beurt mag er een op zitten. En als het dan donker wordt zit iedereen om de benzinelamp ze Henk en Jannie bij zich hebben. Het is de enige verlichting die er in het dorp hebben dus veel bekijks. 

s´Ochtends zitten er al kinderen voor de tent omdat ze op het klapstoeltje willen zitten.

Er zijn alweer nieuwe foto´s onderweg en een filmbandje. Ik (webmaster) zal mijn best doen om een stukje film op deze site te zetten.

Tot zover het laatste nieuws en de groeten van Henk en Jannie

-Webmaster-

Ethiopië,  9 december 2002.

Onze eerste hotel in Ethiopië was wel heel bijzonder. Het leek meer op schapenhokken. We hebben onze tent voor de 
kamer opgezet en ook ons eigen potje gekookt zoals vanouds macaroni met tonijn uit blik. Hier was een klein jongetje die heeft de hele avond voor onze tent gezeten op onze kleine camping stoeltjes. s 'Morgens zat hij alweer kant en klaar in de voortent te wachten of we al niet eens wakker werden. 
Echt geweldig. 

Vanuit Gondor naar Axum gereden en een grote orthodoxe 
kerk bekeken zowel de nieuwe als de oude. Niet alle ruimtes waren toegankelijk voor vrouwen. Het verhaal gaat dat de ark van Israël hier naar toe gehaald is. Alleen maar bepaalde priesters mogen dit zien. Het is hier heel erg heilig allemaal met veel priesters en bedevaartgangers.Vandaar uit naar Lalibella de heiligste plaats van Ethiopië. Hier zijn kerken uit de rotsen uitgehakt. We hebben er een tiental bekeken erg indrukwekkend. Het verhaal gaat dat de engelen hebben meegeholpen met uithakken en het karwei is in honderd jaar geklaard. 

Ook hebben we hier kennis gemaakt met de armoede. Veel bedelaars en mensen met de gevolgen van polio. Het is erg schrijnend om te zien, kinderen zonder fatsoenlijke kleren 
en een gevulde maag. De gezondheid is ook erg slecht. Het is haast een beetje beschamend, dat wij van die goeie schoenen aan hebben. 

Vandaar uit zijn we in drie dagen naar Addis gereden volgens de berichten was het allemaal high way en asfalt helaas alleen de laatste 200 km was slecht asfalt en de straat net zo breed als de zwartendijk. Langs de straat is het een bedrijvigheid van koeien,ezels,geiten,schapen en boeren. We rijden steeds door de hooglanden op een hoogte van 2000 tot 3500 meter. Dit is 
echt heeeeel geweldig mooie omgeving en prachtige vergezichten. Er waren plaatsen bij dat we om de 5 min. moesten stoppen om foto's te maken. 

Gisteravond zijn we naar de Dutch Milkbar geweest in Addis dit is een meeting point voor travellers en vanavond gaan we er eten. Henk heeft inmiddels een adres gevonden voor sigaren die waren op. Wij hoeven nooit bang te zijn dat we alleen zijn. Als we ergens aan de weg ons brood op eten of we gaan 
tanken dan staan er gelijk een kudde mensen om je toe. Een keer hebben we in een dorp Pepsi gekocht en in een mum van een tijd stonden er wel 200 mensen om ons heen. Ongelofelijk. We hebben nu een hotel gevonden zonder vlooien, dit 
is ook wel een keer lekker. 

De naam van het hotel is Bel Air hier blijven we 2 of 3 dagen. We gaan de visa halen voor Kenia op dit moment reizen we 
samen met een Duitse jongen Robert die hebben we ontmoet in Gondor. Onderweg naar Addis kwamen we nog een grote verrassing tegen,we moesten nog 2 rivieren oversteken want de bruggen waren nog niet klaar. Een hele happening maar met 
behulp van een goeie crosser (Henk) is dit gelukt. Ook de BMW van de Duitser hebben we boven gekregen. De bevolking heeft ook mee geholpen deze mensen kijken nergens vreemd van op. 

Aan de overkant van de rivier hebben we 
onze tenten opgezet met een heuse bodyguard kompleet met geweer die ons tegen de wilde dieren en de bandieten beschermden, dit is allemaal goed gegaan. Met hun thee gedronken en papaja gegeten. Het was voor hun natuurlijk erg 
interessant. Tot zover een korte impressie van ons verhaal en de groeten van Jannie en Henk.

Kenia, 30 december 2002.

Op 13 dec. zijn we vertrokken richting Kenia. De wegen zijn nu allemaal van asfalt. Dit is wel lekker. Maar we hadden een ander leuk plannetje bedacht. In het zuiden van Ethiopie, de Omar vallei, hier wonen verschillende volkeren en hier zijn kleine 
dorpjes met markten waar deze mensen naar toe komen om hun waar te verkopen en in te kopen. Onderweg is het al druk. Mensen lopen hier naar toe met hun vee en waar. Ze moeten km en km lopen. Heel apart om mee te maken. Iedereen zwaait wederom naar ons dus dit zit wel goed. 

De weg ernaar toe is graffel maar niet te moeilijk om te rijden. We hebben geslapen in Konso. De volgende dag was het maar 65 km rijden voor we weer bij een asfaltweg zouden zijn. We zijn compleet verkeerd gereden en over een weg gereden die niet op de kaart staat. De weg werd steeds slechter en slechter. Uiteindelijk zijn we 200 km omgereden en er de hele dag over gedaan. Wel heel afgelegen simpele hutjes gezien met mannen die met speren rond lopen en vrouwen met blote borsten. We 
moesten nog 2 keer een rivier oversteken omdat de weg er niet meer was. Toch gemakkelijk dat Henk veel cross ervaring heeft. Want Jannie kan hier dan wel wat hulp gebruiken. We hebben in Ethiopie gezwaaid van noord tot zuid. Het is genoeg geweest. Kenia is niet zover meer.

18 dec. bij de grens van Kenia aangekomen. De weg van Moyale naar Isiolo is geen weg maar een pad met grote gaten en stenen. Maar het wordt wel een high-way genoemd. Iedereen moet hier wel langs want een andere weg is er niet zo ook wij.We hebben 500 km te gaan. Het is niet gevaarlijk alleen het schiet niet op. Ongeveer 20 tot 30 km per uur. We besluiten om tot Sololo te 
rijden, 85 km. Hier is een klein ziekenhuisje en gelegenheid om onze tent op te zetten. Daar aangekomen in Sololo, het ziekenhuis opgezocht en de mensen waren hier zo gastvrij. De tent hoeft niet worden opgezet we kunnen slapen in het gastenverblijf. Bij het gastenverblijf woont een Italiaanse dokter 
met z'n vrouw. Pino en Margot. Deze zijn uitgezonden door een 
katholieke organisatie, ze zitten al 3 jaar op deze post. Te weten dat Sololo een heel arm en klein dorp is waar niets te beleven valt. Ze vonden het vreselijk gezellig met ons en we zijn hier dan ook 3 dagen gebleven. Henk voelde zich niet zo lekker dus dat kwam goed uit als je slaapt op een 2 persoons ziekenhuisbed en de dokter naast de deur. Pino en Margot gingen met kerst naar Nairobi naar een missiepost en vroegen ons om met hun de 
kerstdagen door te brengen. Hierover later meer.

Op 20 dec. verder getrokken over deze vreselijke weg. Onze bagage gaat mee in de jeep van Pino en Margot dit is gemakkelijker rijden. We zien elkaar weer in de volgende missie post in Marsabit. We hebben 185 km gereden en hier 6 uur over gedaan. De zuster van deze missiepost was weer zo blij en 
gastvrij. De hele nacht heeft het geregend en geen klein beetje. Het was voor ons onmogelijk geworden om te vertrekken. Een uurtje gewacht, nee uiteindelijk hebben we 2 dagen moeten wachten.En dan te begrijpen dat we alleen de kleren hadden die wa aan hadden en geen toilettas. Armoe troef dus. Uiteindelijk hebben we besloten om een truck te krijgen waar de motoren 
in kunnen. Het regent nog steeds en de wegen zijn te modderig om te gaan. De eerste dag weer bij een missiepost geslapen. De twee priesters hebben voor ons gekookt en de zuster heeft een bed voor ons klaar gemaakt. Echt fantastisch. Over betalen willen ze niks horen. 

De volgende dag weer 100 km in de truck met nog een lekke band en een kapotte dynamo. s'morgens om 6 uur 
vertrokken en om 6 uur s'avonds waren we in Isiolo. Het zou tijd worden. Onderweg veel wilde dieren gezien zebra's,giraffe's,vogels. Er zijn vogels die maken een nest aan een hele dunne tak/draad,Het nestje hangt hier dan aan. Dit is voor de slangen als die in de boom komt dan valt de slang 
van dit dunne takje af. Slim he. 

De volgende dag konden we zelf weer rijden over asfalt richting Nairobi. Onderweg prachtige vergezichten. De 250 km naar 
Nairobi was nu snel geklaard. De missiepost konden we gemakkelijk vinden. Pino en Margot waren er al. Het was al kerstavond. We konden nog snel even naar de kapper, in het Holiday Inn hotel tegenover de missiepost. Dit was wel even nodig. S'avonds hebben we kerst gevierd met de zusters van de 
missiepost en nog wat andere mensen. We waren ongeveer met 15 mensen. De pastoor kwam en vertelde ons een lang verhaal in het Italiaans. We denken dat het hetzelde kerstboodschap is als in Nederland. Een paar zusters waren erg ontroerd en moesten een beetje huilen. Er was een gekleurde kersster met 
flikkerlampjes. Een kastje met een slotje waar later brood in kwam. Een kribje met kindeke Jezus met een dekentje over die de zuster erover heen deed. De pastoor haalde deze er later weer af. Er werd alleen een beetje gezongen door een paar zusters met een drum. Na afloop was het "feest" met champagne en zoete broodjes. Iedereen feliciteerde elkaar. Het kerst eten 
was heel eenvoudig, wortels met vis. Lekker hoor.

1e kerstdag zijn we met Pino en Margo uit eten geweest in het Holiday Inn hotel. Heel gezellig. Robert de duitse jongen is ook nog steeds bij ons. Kerst in Nairobi is totaal anders.Het is er warm en we lopen in zomer kleren, de winkels zijn niet versierd,geen muziek, gewoon net als anders. Wat dat 
betreft is het in Nederland veel gezelliger.

2e kerstdag hebben we afscheid genomen van Pino en Margot deze gaan terug naar hun ziekenhuis en weer over die vreselijke weg. In februari als onze kinderen weer terug gaan naar NL. zijn we uitgenodigd om met een oogartsenteam naar Sololo te vliegen. Naar het gebied waar Pino dokter is. Deze oogartsen gaan hier 150 operatie's uitvoeren. Staar en andere oogproblemen. Wij mogen dan met hun mee om dit mee te maken. Dit is toch geweldig.

27 dec. hebben wij de missie post verlaten en ingeruild voor een 
camping in Nairobi. Het was echt heel leuk bij de zusters maar het is echt genoeg geweest. Elke dag strikt op tijd eten, S'avonds om 10 uur gaat het licht uit. Het is een andere manier van leven dat ons vreemd is. Op de camping hebben we een afspraak met een vriend van Pino en Margot die een safari gaat regelen voor 24 Jan. als de kinderen komen,Dit gaat helemaal goed komen. 
Dinsdag gaan we zelf voor 2 weken naar Uganda en komen dan terug naar Nairobi om de safari met de familie te maken.

Nogmaals heel veel gezondheid en geluk in 2003

PS: Er zijn geen melkbussen te vinden hier in Kenia.

Nieuws 2003